Σαλπίσματα

Τα λάθη είναι ανθρώπινα, η συγγνώμη είναι θεία.

Τα μεγάλη λάθη του παρελθόντος διορθώνουν τις μεγάλες ζημιές του αύριο.

Η εμπειρία είναι το μόνο μαχαίρι που κόβει την εκδίκηση.

Η αξία των αποτυχημένων Ελλήνων είναι επάνω στην επιτυχία των πολιτικών τους.

Η Αλήθεια που λέγεται με οργή… το ψέμα με την ευσέβεια την καίει.

***

Σαλπίσματα Αγάπης του φθόνου, με χαμόγελα σκορπάνε. Προσωπεία Αγίων στην μορφή, η κατάρα της καρδιάς τους ως ήλιος βασιλεύει σταυρώνοντας την Αλήθεια οι εργάτες του πονηρού.

Χωρίς γη, χωρίς πατρίδα, θάνατος σπαρτός προς το Αθάνατο Εγώ του Ανθρώπου… μύστες της Ευλογημένης Κατάρας η εκκλησία του γένους του Ισραήλ.

Φιδίσια η αγάπη τους, τα τάρταρα αγαπά η αγκαλιά τους που πνίγει την αλήθεια, που αθάνατα ανασαίνει το θειάφι και το μίασμα, τον φθόνο και την κατάρα… φιδίσιες καρδιές γεμάτες από αγάπη, κατάρα προς τους Ανθρώπους.

Υπόμνημα Περί της Ελλάδος

ΥΠΟΜΝΗΜΑ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΤΟΥ

Κ. ΑΝΤΙΚΟΜΗΤΟΣ

ΣΑΤΩΒΡΙΑΝΔΟΥ,

ΜΕΛΟΥΣ ΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗΝ ΓΛΩΣΣΑΝ

[Ο  Φρανσουά ντε Σατωμπριάν, γνωστός και σαν Σατωβριάνδος  ένθερμος φιλέλληνας, περιηγητής και συγγραφέας – υπηρέτησε ως διπλωμάτης και Πρέσβης της Γαλλίας σε διάφορες πρωτεύουσες της Ευρώπης, και χρημάτισε Υπουργός Εξωτερικών κατά την περίοδο 1823-1824. Υποστήριξε σθεναρά την Ελλάδα κατά την Επανάσταση του 1821. Τον τίτλο του φιλέλληνα τον οφείλει κυρίως στο περίφημο «Υπόμνημα περί της Ελλάδος» (Note sur la Grėce, 1825), το οποίο κατά κάποιο τρόπο αποτέλεσε φιλελληνικό μανιφέστο κατά τη διάρκεια της ελληνικής Επανάστασης.]

Τα εσχάτως συμβάντα εις την Ελλάδα είλκυσαν εκ νέου της Ευρώπης τα βλέμματα προς την άτυχον ταύτην γην. Κοπάδια ανδραπόδων Μαύρων, από τους μυχούς της Αφρικής μεταφερμένων, συντρέχουν δια ν’ αποτελειώσουν εις τας Αθήνας το έργον των μαύρων του σαραϊου ευνούχων. Εκείνοι έρχονται ν’ ανατρέψουν με την δύναμίν των τα ερείπια τα οποία τούτων η αδυναμία άφινε τουλάχιστον να διαμένουν.

Έμελλεν άρα ο αιών μας να ιδή πλήθη αγρίων καταπνίγοντα τον αναγεννώμενον πολιτισμόν εις τον τάφον ενός έθνους το οποίον εξημέρωσε και επολίτισε την οικουμένην ; οι Χριστιανοί θέλουν άρα αφήσει τους Τούρκους να σφάζουν ανεμποδίστως Χριστιανούς ; Και αι Νόμιμαι της Ευρώπης Πολιτείαι θέλουν άρα υποφέρει χωρίς αγανάκτησιν να δίδεται το ιερόν της Νομιμότητος όνομα εις μίαν τυραννίαν η οποία και αυτόν τον Τιβέριον ήθελε κάμει να εντραπή ;

Φ. Κόντογλου "Πολιτείες της Μαύρης Θάλασσας"

Πολιτείες της Μαύρης Θάλασσας απάνου στη Μικρή Ασία

(απόσπασμα)

Η Τραπεζούντα είναι πολιτεία ξακουσμένη. Τόνομα της λένε πως βαστά απ’ το βουνό απάνου στο οποίο είτανε χτισμένο τ’ αρχαίο κάστρο γιατί έμοιαζε σαν τραπέζι. Επειδής έχει μεγάλη ιστορία, κι ο τόπος είνε στενός, θαν αφήσω να τη ξιστορήσω άλλη φορά.

Η Κερασούντα είνε χτισμένη σε όμορφη τοποθεσία. Στέκει ακόμα τ’ αρχαίο κάστρο απάνου σ’ ένα ψήλωμα. (…) Η πολιτεία είνε χτισμένη απάνου σ’ ένα χερσόνησο που σχεδιάζει ένα λιμάνι κατά το βασίλεμα. Μπροστά σ’ αυτό το λιμάνι βρίσκεται το νησί του Άρη, τούρκικα Κιρασούν αντασί· έχει απάνου κάστρο βυζαντινό κ’ έναν πύργο γκρεμνισμένο κοντά σ’ ένα ρημοκλήσι τ’ αγίου Φωκά. Κερασούντα τη βγάλανε από τα πολλά κεράσια· ο Λούκουλος από εκεί πήρε δέντρα και μεταφύτεψε στη Ρώμη που δεν τα ξέρανε ίσαμε τα τότες. Πρωτύτερα τη λέγανε Φαρνακία. Τη σήμερον ημέρα σώζεται ακόμα πολιτεία από τις πρώτες της Μαύρης Θάλασσας, με 35 τζαμιά, 20 εκκλησιές, 40 μεντρεσέδες, σκολειά τούρκικα, τεκέδες κι άλλα πολλά. Μέσα στο λιμάνι βρίσκεται αρσανάς και κάνουνε μεγάλα καράβια γκαγκαλήδες κι άλλα σκαρτιά. Προ χρόνια είχε ίσαμε 100 καράβια τώρα με τα παπόρια λιγοστέψανε πολύ. Κείνον τον καιρό οι περισσότεροι θαλασσινοί είτανε χριστιανοί.

Οινόη, τούρκικα Ούνια. Οι Οινιαλήδες είχανε μια φορά πολλά καράβια, πλήν σήμερα σβύσανε, οι πειό πολλοί πήρανε τα μάτια τους και πήγανε στη Ρουσσία. Στα καλά τα χρόνια χτίζανε σ’ αυτό το μέρος 20 και 25 καράβια κάθε χρόνο, χωριστά τα καΐκια. Αρχαία μάρμαρα βρίσκουνται, μα είνε χωμένα μέσα στη γης. Μονάχα παραμέσα στη στεριά, μια ώρα από τη θάλασσα, στέκεται ένας βράχος κ’ εκεί απάνου είνε χτισμένο κάστρο παλαιό που το λένε Κάστρο της Ωριάς, κι άλλες πέτρες σκαλισμένες.