Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Μαθήματα Ανθρωπιάς

Αφιερωμένο στις γιαγιάδες μου, την πεθερά μου και τη θεία Πόπη, που δυστυχώς "έφυγαν", χωρίς να μιλήσουν και να μοιραστούν...
Είναι η Τζένη στα 40 της ανασφάλιστη, που ακόμα περιμένει να βρει τι έχει γυρίζοντας στα Δημόσια νοσοκομεία, εδώ κι ένα χρόνο....
Είναι η Χαρά με Ιδιωτική ασφάλιση που μέσα σε 10 μέρες, πήρε τη διάγνωση.
έκανε την επέμβαση, ξεκίνησε τη θεραπεία της και προχωράει...
Είναι η κυρία με τα μαυρισμένα νύχια που συνάντησα στο ανσανσέρ παρέα με την αδερφή της, που πέντε μήνες μετά έμαθε κι εκείνη ότι νοσεί...
Είναι και η άλλη κυρία που κάνει τατού χένας, άλλο κάθε βδομάδα στο γυμνό της κεφάλι, γιατί έτσι της αρέσει...
Είναι η Λίλη που στεκόταν αξιοπρεπέστατα στα παιδικά πάρτυ που την κάλεσαν,
φορώντας το τσεμπεράκι της, κι ας την κοίταγαν όλοι....
Είναι η κοπέλα που εγχειρίστηκε στα 18 και πέθανε στα 25 γιατί ήθελε να αποκτήσει ένα παιδί, ενώ ο γιατρός της, της είχε πει όχι...
Είναι κι η παραδουλεύτρα της Μαριάννας από την Αλβανία, που πήγε στο γιατρό μόλις άκουσε πως αυτό συμβαίνει κι αλλού, και στις καλύτερες οικογένειες...
Είναι η Ελπίδα που 10 χρόνια μετά αποφάσισε να κάνει την αποκατάσταση γιατί το ίδιο έκανε και το παιδί της...
Είναι και η Δανάη, που δε θέλει να το συζητήσει με κανέναν...
Είναι η Θεανώ, που θα μπορούσε άνετα να είναι φίλη μου.
Είναι η ψυχολόγος που δεν άντεξε να ζει με την αγωνία και έκανε επέμβαση για να πάψουν επιτέλους να την ταλανίζουν οι αμφιβολίες για τη ζωή της.
Είναι η νοσοκόμα 29 ετών που το παρακολουθεί.
Είναι και η γιατρός που παλεύει για όλες τις παραπάνω ζωές και για τη δική της -ξέρετε, το έπαθε κι εκείνη-και τώρα, δίνει τις καλύτερες συμβουλές, από πρώτο χέρι....
Είναι τόσες πολλές...

Δε ρώτησα ποτέ το όνομά τους.
Μόνη μου τις έντυσα με ονόματα της φαντασίας μου.
Άραγε έχει σημασία;
Έχουν τόσο σημαντικά πράγματα να μοιραστούν μεταξύ τους, χωρίς να χρειαστεί να ανταλλάξουν ποτέ τα στοιχεία τους.

Εκείνες, μόλις βλέπουν τα βαμμένα με μαύρο μολύβι μάτια, τα μαυρισμένα νύχια, τις κοκκινίλες και το χαρτομάντιλο στο χέρι, αναγνωρίζουν την κοινή τους ταυτότητα.
Μπορούν να μιλούν μεταξύ τους για ώρες, χωρίς συστάσεις, χωρίς ντροπή.
Ξέρουν άλλωστε πως δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για αυτά που μας συμβαίνουν, για τη συμπεριφορά μας μόνο.
Μοιράζονται τις εμπειρίες τους από τη διάγνωση, την επέμβαση, την αποκατάσταση, ανταλλάσουν συμβουλές για τις παρενέργειες των φαρμάκων, τους εμετούς, τα συμπτώματα, το κόστος των εξετάσεων, τη διάρκεια της αποθεραπείας.
Μιλούν και για τις συμπεριφορές που συνάντησαν, τα περίεργα βλέμματα, τους γιατρούς που κατέκτησαν την εμπιστοσύνη τους και τους έδωσαν ανέξοδη ελπίδα και για εκείνους που τους έφτασαν στην απόγνωση χρεώνοντας την ελπίδα μια περιουσία. Για φίλους και συζύγους και τις παράτησαν και για εκείνους που στάθηκαν "βράχοι". Για το σοκ των παιδιών που το έμαθαν, για παιδιά που δεν το έμαθαν ποτέ και για εκείνα που κάτι ψυλλιάστηκαν. Για το πού υπάρχουν τα καλύτερα μηχανήματα, σε ποιο κέντρο το μηχάνημα καταστρέφει ζωές, πόσο βοηθάει ο σύλλογος, τι γίνεται με τα ΚΕΠΑ, το ΙΚΑ, τον ΟΑΕΕ....
Όλες, κοιτάζουν η μια την άλλη στα βαμμένα με μαύρο μολύβι μάτια τους, κι όλες έχουν κάτι να πουν. Περίεργο δεν είναι; Σε αυτόν τον κόσμο τον συναισθηματικά μουγγό και άπονο, αυτές έχουν τόσα πολλά να μοιραστούν δίνοντας ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους η μία στην άλλη το κουράγιο, που πολλές φορές και οι ίδιες δεν έχουν....


Ελληνίδα αναγνώστρια